malpractice

Τα παρακάτω που θα διαβάσετε αφορούν έναν επιμελητή ορθοπεδικό, ο οποίος επιβλέπει τους ειδικευόμενους-γιατρούς του μέλλοντος.
Πρωτο απευθύνθηκα στο Θ. Χρυσικόπουλο το 1994, σε ηλικία 18 ετών.
Τα συμπτώματα ήταν -κλασσικά- επεισόδια ανυπόφορου πόνου στο μηρό κατα διαστήματα ολίγων εβδομάδων καθώς και άκρα ευαισθησία σε συγκεκριμένη περιοχή στο μεσον του μηρού.
Εξηγούσα οτι ακόμη κι όταν τσάκιζε σ εκεινο το σημείο το παντελόνι που φορούσα,ούρλιαζα απ τον πόνο.
Περιέγραφα με ακρίβεια έναν σαφώς νευροπαθητικό πόνο ( ώσεις κατα μήκος του μηριαίου νεύρου,ελαφρά ανακούφιση μόνο με βαρβιτουρικά και πολύ λιγότερο με αντιφλεγμονώδη, κλπ).
Μετά από αρκετές κλινικές και αιματολογικες εξετάσεις, περάσαμε στις απεικονιστικές.
Ξεκινήσαμε με ακτινογραφίες της περιοχής και γύρω από αυτήν, οι οποίες εννοείται πως ήταν αρνητικές. Προφανώς επειδή ο Χρυσικόπουλος μόνο απλες ακτινογραφίες ξέρει να "διαβάζει" (και άν...), αντι να περάσουμε σε αλλου ειδους απεικονίσεις, με κάλεσε μια ημέρα στο ΚΑΤ, όπου έκανα δώδεκα ακτινογραφίες στο μηρό, από διάφορες γωνίες. Χωρίς φυσικά να εκτιμηθεί η ραδιενέργεια που απορροφούσα.
Ποιός μπορει να με βεβαιώσει οτι αυτό δε συνέβαλε στην εξαλλαγή των τότε (προφανώς) νευρινωματικών κυττάρων σε καρκινικά;
Επειδή ούτε και τότε,ούτε κ έπειτα με αξονική τομογραφία έβρισκε κάτι να πει, κι επειδή δεν έκρινε σκόπιμο να κάνω και μαγνητική τομογραφία, απεφάνθη οτι... πάσχω από ατροφία του τετρακεφάλου !!!!!!!
Φυσικά και ήταν ατροφικό το πόδι μου τότε ,αλλα αυτό ήταν δευτερογενής πάθηση εξ αιτίας του πόνου.Εφ όσον -φώναζα- πονούσα τόσο κι έμενα στο κρεββάτι για εβδομάδες όταν είχα επεισόδια (κρίσεις πόνου), η κίνηση του ποδιού ήταν προβληματικη, κι αφού εμποδιζόταν η κίνηση, είναι δυνατό να μην προκύψει ατροφία του μέλους;
Επιπλέον του είχα διευκρινισει οτι πρώτα πονούσα και μετα απο τρία τέσσερα χρόνια προέκυψε η ατροφία.
Από πότε η αιτία (πόνος) έπεται χρονικά του αποτελέσματος (ατροφια);; Φιλοσοφία θέλει;
Πως λοιπόν "διέγνωσε" την ατροφία του μηρου ως ανεξάρτητη πρωτογενη πάθηση;;;
Μήπως επειδή σε κάθε "φιλική" επίσκεψη στο ιδιωτικό του ιατρείο στο Αιγάλεω, αλλά και στο ιατρείο του μέσα στο ΚΑΤ, συγγενής μου τού άφηνε από 10.000δραχμές κάθε φορα; -κι ήταν πολλές οι φορές....
Ετσι λοιπόν,συνέστησε φυσικοθεραπεια - ασκήσεις ενδυνάμωσης του τετρακεφάλου κυρίως.
Χωρίς "φυσικά" να μεριμνησει για τον πόνο. Ετσι,για χρόνια, έκανα ασκήσεις και πονούσα - πονούσα κι έκανα ασκησεις. Πολύ σκληρή διαδικασία, κάτι που μπορεί να καταλάβει μόνο ο πάσχων από χρόνιο πόνο...
Κάθε φορά που τον επισκεπτόμουν, αυτός επέμενε στην αρχική του διάγνωση περί ατροφιας , ενω κάθε φορά που πρότεινα να κάνουμε μαγνητική τομογραφία επέμενε οτι δεν υπήρχε περίπτωση να δείξει κάτι. Ωσπου απ την πολλή επιμονή μου αργότερα,έπειτα απο 4 χρόνια "κούρας" υπόλ τον κυριο Χρυσικόπουλο,κι όσο ο πόνος επιδεινωνόταν (αρχισα να εργάζομαι λιγότερο,σταμάτησα να βγαίνω για ψυχαγωγία , κλπ)
"δέχτηκε" ,δύσθυμος, να κάνω και μαγνητική στην περιοχή οπου πονούσα -- γι να με "ξεφορτωθεί" όπως άφησε να εννοηθει.
Εκανα τη μαγνητική τομογραφία δεξιού μηρού το 1998 στο ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο "ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ"
*Το πόρισμά τους ήταν οτι δεν υπήρχε χωροκατακτητική εξεργασία (δηλαδή οτι δεν υπήρχε όγκος) (άλλοι μαλάκες κι αυτοι...)
*Ο Χρυσικόπουλος απλώς διάβασε το πόρισμα και σχεδόν δεν κοίταξε τα φιλμ της εξέτασης (ήξερε να τα δει; )
* Κατέληξε θριαμβολογώντας: "Είδες που σου είπα οτι δε θα δείξει τίποτα; Δεν έχεις τιποτα!"
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΑΓΝΗΤΙΚΗ ΤΟΜΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΕΤΑΣΕ ΚΑΙ Ο Γ.ΣΑΡΜΑΣ (νευρολόγος στο Π.Ν. Ιωαννίνων)ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΜΕΣΩΣ ΔΙΕΚΡΙΝΕ ΤΟΝ ΟΓΚΟ ---------------------------------------------------------------------------------------

*Όταν συγγενής μου τηλεφωνησε στον κύριο Χρυσικόπουλο και τον ενημέρωσε οτι διαγνώστηκα με καρκίνο κι οτι άδικα με ταλαιπωρούσε τόσα χρόνια, εκείνος απάντησε απαθέστατα: "Ε,αυτά συμβαίνουν..."

> Συμβαίνει δηλαδή να "τα παίρνουν" οι γιατροί που υποτίθεται οτι είναι δημόσιοι υπάλληλοι.
>Συμβαίνει δηλαδή εγώ να υποφέρω και να μη με βοηθάει κανείς.
>Συμβαίνει δηλαδη να χάνονται τέσσερα πολύτιμα χρόνια, ενω όλοι γνωρίζουμε πόσο σημαντική είναι για την αντιμετώπιση του καρκίνου η έγκαιρη διάγνωση.
>Συμβαίνει δηλαδή ένα απλό νευρίνωμα να εξαλλάσσεται σε καρκίνωμα, παρ'οτι θα μπορουσε να διαγνωστεί πριν γίνει η κατάσταση μη αναστρέψιμη.
>Συμβαίνει δηλαδή εγώ τελικά να έχω χάσει το πόδι μου από καρκίνο και,οσονούπω και τη ζωή μου, επειδή οι γιατροι μαλακίζονται

*************************


(κι όλα αυτά στα τριάντα μου χρόνια , και γνωρίζοντας οτι ο πενηντα και ετών "δόκτωρ" και τα δυο του πόδια έχει για να χαίρεται τη ζωή του και πολύ πολύ μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής απο μένα....)