Sunday, April 29, 2007

 

ΕΠΑΝΗΛΘΑ,

....λίγο ζαλισμένη,πολύ κουρασμένη,κλπ, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου.
Για την απίθανη ανταπόκρισή σας,τη γλύκα, την πρακτική, την ηθική βοήθεια, τις μαντινάδες σας, το χιούμορ σας,τα χίλια δυο σας που έκαναν το κλάμα μου μετά από πολύ καιρό να είναι από συγκίνηση κι όχι από νεύρα- για τα συναισθήματα που μου προκαλέσατε όλοι εσείς ήθελα να γράψω, αλλά ακόμη δεν είναι αυτό το θέμα μου...
Εχει προκύψει κάτι άλλο που οπωσδήποτε πρέπει να μοιραστώ μαζί σας, αφού κατά βάση στη δική σας ανταπόκριση ανήκει:
Την Πέμπτη που μας πέρασε, κι ενώ μόλις είχα αρχίσει να αντέχω να μιλάω (ξέρετε "αα-γκου" ,"μα-μα" ,κλπ :Ρ) ήρθε και μού πήρε συνέντευξη δημοσιογράφος της Ελευθεροτυπίας.
Γιώργος Κιούσης λέγεται ,και μου φάνηκε τίμιος, χωρίς να θέλει να εκμεταλλευτεί πολιτικά το γεγονός (κάτι που έτρεμα από όταν πρωτοεπικοινώνησε μαζί μου), γι αυτό άλλωστε και του μίλησα. Και,καλώς ή κακώς τον εμπιστεύομαι οτι θα γράψει αυτά που είπαμε....
Καταλαβαινετε ρε παιδια τι κάναμε-κάνατε;
Ενάμισι χρόνο έχω αυτό το μπλογκ και το διαβάζουν σχεδόν μόνο στα νοσοκομεία που πηγαινοέρχομαι επειδή εκεί το κοινοποιώ για πρόκληση - τόσο καιρό δεν είδα κανένα δημοσιογράφο να ενδιαφέρεται, παρ'όλο που είχα πάρει την πρωτοβουλία κι είχα αποταθεί σ'έναν του Βήματος. Τόσο καιρό, δε με είχε ζητήσει κανένας δημοσιογράφος,Παπανδρέου, Αντώναρος, κλπ...
Μα,όταν σαν αλυσιδωτή αντίδραση ήρθε το δικό σας ενδιαφέρον και η εκπληκτική ορμή των σχολίων σας..... η ιατρική ανευθυνότητα έγινε "νέο", η -ενιοτε- κυριολεκτικά θανατηφόρος γραφειοκρατία(θυμάστε τον Παναγιωτάκη Βασιλέλη απ τη Μυτιλήνη; ) έγινε "πολιτικό ζήτημα" !
Θέλω να πω οτι χάρη στη δυναμική σας ανακινήσαμε πράγματα στην ουσία τους σοβαρά. Ήδη, αν είδατε ένα σχολιο, μια κοπέλα με ευχαριστεί γιατι "από σπόντα", απ το μπλογκ μου, βρήκε κάποιον να αντιμετωπισει τους αφόρητους πόνους της μητέρας της (ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΑΛΓΗΤΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΔΕ ΤΗΣ ΕΙΧΕ ΜΙΛΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΙΑΤΡΕΙΑ ΠΟΝΟΥ!!! ).
Θέλω να πω οτι ΄χαρη στη δυναμική σας, αύριο, το πρωτοσέλιδο της Ελευθεροτυπίας θα ασχολείται με όλους αυτούς που για το τίποτα παίζουν με τις ζωές μας.
Παιδιά, είμαι αισιόδοξη για τη συνέχεια του θέματος...
Μακάρι να γίνουμε μπάλλα που θα πάρει και θα σηκώσει όλους τους ανάλγητους φακελλάκηδες, όλους τους ξεφτιλισμένους γραφειοκράτες που σκοτώνουν εμάς και τα παιδιά μας- τουλάχιστον στο θέμα της Υγείας ρε παιδιά,.....όχι ανοχή εκει.....
Θα δούμε τη Δευτέρα πώς θα μας τα πει η Ελευθεροτυπία- θα δείτε κι εσείς (ελπίζω με ακρίβεια!) το πως τα είπα εγώ στην Ελευθεροτυπία.

Saturday, April 07, 2007

 

ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, "ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ".....

Έχω πονέσει αφόρητα, έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται, έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν'αυτοκτονήσω λόγω του πόνου, έχω περάσει άπειρες ώρες στο κρεββάτι ουρλιάζοντας απ'τον πόνο, έχω χρειαστεί για μεγάλα διαστήματα τη βοήθεια των άλλων, έχω καταστραφεί οικονομικά, έχω καταστρέψει οικονομικά την οικογενειά μου, έχω υπάρξει βάρος για την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για τους φίλους μου, έχω υποστεί το όποιο ρίσκο δεκάδων χειρουργικών επεμβάσεων, έχω κάνει τραύματα κατακλίσεως, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω στερηθεί διασκεδάσεις , έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές, έχω χάσει εκδρομές, έχω στερηθει ταξίδια, έχω στερηθεί την ξενοιασιά στις κινήσεις λόγω του πόνου ή του φόβου του πόνου, δεν έπαιξα επαγγελματικά βόλλευ, δε φόρεσα ποτέ μίνι φούστα λόγω της ατροφίας-λόγω του πόνου, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γιατρούς, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γονείς μου ήδη πριν από την εφηβεία μου μεχρι τα 25 μου, το παιδικό μου παιχνίδι έχει διακοπει έξι φορές από άμεση εισαγωγή στο νοσοκομείο με μεταφορά από ασθενοφόρο, έχω νιώσει ντροπή για την εικόνα του σώματός μου, έχω αντιμετωπίσει παραλογη γραφειοκρατεία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω νοσηλευθεί σε καθαρά νοσοκομεία οπου ήμουν πελάτισσα και το βλέμμα ήταν πάντα στην τσέπη που μπορούσε και όχι στο πόδι που πονούσε,έχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους "επιστήμονες", έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα, έχω υπάρξει άθυρμα του κάθε αμόρφωτου δημοσιοϋπαλληλίσκου, τις ώρες του πόνου έχω νιώσει τους γιατρούς όχι δίπλα μου αλλά απέναντί μου, έχω καλλιεργήσει ήδη από την παιδική μου ηλικία κυνισμό και έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος και τον κάθε "αρμόδιο", έχω ζητήσει βοήθεια από ανθρώπους που ούτε θα καταδεχόμουν να κοιτάξω επειδή με λύγισε ο πόνος, δε μπόρεσα ποτέ να θέσω την εργασία μου σε μακροπρόθεσμες βάσεις λόγω της ασταθούς υγείας μου, συχνά οι σεξουαλικές μου επαφές υπήρξαν επώδυνες, έχω κάνει άπειρα ξενύχτια λόγω του πόνου,υπήρξα θύμα κατηγοριών από την οικογένειά μου επειδή δεν ακολουθούσα τις (άσχετες) οδηγίες των γιατρών, έχω αντιμετωπίσει σηψαιμία, έχω "δει" και άλλες φορές το θάνατο δίπλα μου, έχω δει τον πόνο των αγαπημένων μου όταν με βλέπουν να λιώνω, έχω δει το πρόβλημά μου να γίνεται πηγή ευτυχίας για άλλους (γιατρούς, ιδιοκτήτες κλινικών,φυσιοθεραπευτές, ορθοπεδοτεχνικούς που μού έφτιαξαν το τεχνητό μέλος,κλπ) , έχω χάσει την πλήρη αυτονομία μου, δεν εργάζομαι κανονικά εδώ και τρία χρόνια, έχω προσπαθήσει πολύ σκληρά για να δεχτώ τη νέα εικόνα του σώματός μου, έχω αναγκαστεί να μάθω τουλάχιστον τα στοιχειώδη ιατρικά ζητήματα για να αναπληρώσω την άγνοια των γιατρών και ιδίως των ανεπιβλεπτων ειδικευομένων, έχω χάσει αρκετές φορές τα μαλλιά μου αναγκαζομενη έτσι να ανέχομαι τα ηλίθια βλέμματα πολλών περαστικών (επειδή αποφάσισα να μη χαροποιήσω με τον καρκίνο μου ΚΑΙ αυτούς που πουλούν περρούκες), και η πιο απλή μου κίνηση απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, ενίοτε και ανοχή πόνου, έχω περάσει εφιαλτικές ώρες ως δέσμιο κομμάτι κρέας χωρίς καν φωνή σε εντατικές, συχνά θέλω συνοδό ακόμη και για να κατεβω τις σκάλες του σποτιού μου, κάποιες φορές έχω παραλύσει πλήρως λόγω του πόνου, κάποιες άλλες φορές έχω χάσει εντελώς τη φωνή μου λόγω των κοντινών όγκων και νιώθω και το βάσανο της στέρησης της επικοινωνίαςείμαι αναγκασμένη να φροντίζω και για την ψυχολογία των γύρω μου ώστε να μπορέσουν να χειριστούν την παρούσα κατάστασή μου ή και τον επικείμενο θάνατό μου, τις περισσότερες φορές δε μπορώ να γελάσω γιατι με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δε μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μια ημέρα, έχουν κορεστεί οι αισθήσεις μου όλες από τις συνεχεις επισκέψεις σε νοσοκομεία,από τις ατέλειωτες εξετάσεις, από τα αμέτρητα φάρμακα κι έχω αρχίσει να έχω πλέον ψυχοσωματικά συμπτώματα, αποφεύγω τη συναναστροφή με παιδιά όπως πχ τα λατρεμένα μου ανήψια ώστε να μη τους λείψω πολύ αν πεθάνω σύντομα, αδιαφορώ για τους πόνους και τις ταλαιπωρίες των άλλων επειδή έχω κουραστεί τόσο που μόλις και μετά βίας αντέχω τις δικές μου, πρέπει να συναναστρέφομαι μόνο τους μη έχοντες μεταδοτικά νοσήματα λόγω του αδύναμου πλέον ανοσοποιητικού μου, η μόνη προγραμματισμένη εξέλιξη στη ζωή μου είναι η ανά 21 ημέρες ταλαιπωρία της χημειοθεραπείας, ακόμη κι όταν η φυσική μου κατάσταση είναι σχετικά καλή το να βγω κάποια βόλτα είναι ρίσκο λόγω του φόβου των εμέτων και τον αιμοπτύσεων, έχω νιώσει το "μαρτύριο" του να είμαι πλέον συνοδηγός στο δικό μου αυτοκίνητο, παρατάω τα φλερτ μου "στη μέση" επειδή δε μπορώ να υποσχεθώ τίποτα, δε μπορώ να πάρω αγκαλιά ένα μωρό, έχω στερηθει για μεγάλα χρονικά διαστήματα και πλέον δια παντός τη μεγάλη μου αγάπη,το χορό , έχω ακούσει τρεις φορές (λόγω ακτινοβολιών) το εφιαλτικό "κρακ" που κάνει ένα οστό όταν σπάζει, αναγκάζομαι συχνά να παρηγορώ τους γύρω μου κάθε που παίρνω στα χέρια μου μια βιοψία ή κακά αποτελέσματα άλλων εξετάσεων πράγμα που έχω βαρεθει, έχω δει αμέτρητες απλές απολαύσεις να με προσπερνούν, δε μπορώ να ουρλιάξω....

...ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, "ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ"

This page is powered by Blogger. Isn't yours?